Κάποτε με ρώτησε κάποιος ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Είπα τα φίδια και οι σαρανταποδαρούσες (ναι τις φοβάμαι, τι να κάνουμε τώρα;). Αλλά είχα και ορθολογικούς φόβους, όπως για παράδειγμα τον θάνατο ή να χάσω κάποιο κοντινό μου πρόσωπο. Πιστεύω ότι το να φοβάσαι το θάνατο ή τα φίδια είναι πάνω-κάτω το ίδιο πράγμα και εν τέλη και τα δύο καταλήγουν με τον ίδιο τρόπο. Ορθολογικά μιλώντας, δεν φοβάμαι πολλά πράγματα. Μπορώ να μιλήσω μπροστά σε κοινό, να γνωρίσω νέα άτομα μέχρι και να καθοδηγήσω ολόκληρες ομάδες. Μπορώ επίσης να κάνω παρέα και με τα πιο ανατριχιαστικά άτομα του πλανήτη, έτσι κι αλλιώς εγώ ξέρω ποιος είμαι.
Αλλά ένα πράγμα με το οποίο πάντα πάλευα και φοβόμουν ακόμη περισσότερο ήταν ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος της δικής μου αποτυχίας. Μισώ την αποτυχία. Για την ακρίβεια, την συχαίνομαι μέχρι εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Μου αρέσει να μαθαίνω όλη την ώρα νέα πράγματα, να ασχολούμαι με νέα projects και να γράφω άρθρα, αλλά στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου υπήρχε πάντα ο κίνδυνος της αποτυχίας. Το στήθος μου έκαιγε, το στομάχι μου γινόταν κόμπος και με έπιαναν πονοκέφαλοι. Θα επιτύχω άραγε στη ζωή μου; Θα καταφέρω να γίνω αυτός που πάντα ήθελα να γίνω; Αισθανόμουν πως κάποιος έβαζε το χέρι του στην καρδιά μου και την πίεζε με δύναμη. Έφτασα αρκετές φορές στο σημείο να κλείνομαι στο σπίτι μου για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και να πετυχαίνω το ακριβώς αντίθετο της επιτυχίας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται την αποτυχία, αλλά εγώ την φοβάμαι περισσότερο από τα φίδια, τις σαρανταποδαρούσες και τους εγκληματίες. Ο φόβος της αποτυχίας μου είναι ο κρυπτονίτης μου.
Τελικά, το μοναδικό πράγμα που με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα με τον φόβο της αποτυχίας μου, ήταν η ίδια η αποτυχία μου. Όσο βίωνα μια αποτυχία, γινόμουν όλο και πιο δυνατός. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως μου πήρε πάρα πολύ καιρό έως ότου αντιληφθώ πως ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν αυτός που με βοηθούσε να επιτύχω σε όλα όσα ήθελα στη ζωή μου.
Για να σου δώσω ένα πιο αναλυτικό παράδειγμα, θα χρησιμοποιήσω το blogging. Τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να γράφω, αρκετά από τα άρθρα μου δεν διαβάστηκαν ποτέ, δεν σχολιάστηκαν και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι ‘αυτά. Για την ακρίβεια, πάνω από τέσσερις χιλιάδες άρθρα μου βρίσκονται αυτή την στιγμή στο μέρος όπου πάνε όλα τα διαγραμμένα και αδιάβαστα άρθρα (όπου κι αν βρίσκεται αυτό). Πάρα πολλές φορές έστειλα άρθρα και μου τα απέρριψαν επειδή δεν ήταν αρκετά καλά. Αλλά δεν το έβαλα κάτω, συνέχισα να γράφω και να γράφω και να γράφω έως ότου έφτασα σε ένα σημείο να γράφω τόσο καλά, που ο φόβος να απορριφθεί ένα άρθρο μου ήταν μηδαμινός.
Πριν από λίγο καιρό, διέγραψα 2.738 άρθρα από ένα blog που είχα για περίπου 3 χρόνια. Αν αυτό το έκανα πριν από λίγα χρόνια, θα έπεφτα σε ολική κατάθλιψη. Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτά τα άρθρα δεν πήγαν χαμένα. Για την ακρίβεια, χάρη σε αυτά τα άρθρα γνώρισα ένα σωρό bloggers και εργοδότες, έκλεισα τους πρώτους μου πελάτες και έγραψα στα πρώτα περιοδικά. Αυτά τα άρθρα ήταν η αρχή του εκπληκτικού μου – και απόλυτα επιτυχημένου – μέλλοντος.
Και συνεχίζω.. Θα υπάρξουν πάρα πολλές φορές που θα αποτύχω στο μέλλον, αλλά θα μάθω από κάθε αποτυχία μου και θα συνεχίζω πιο δυναμικά. Ξεκινώντας με το Inkstory, μέχρι στιγμής έχω γράψει 100 άρθρα, που σημαίνει ότι έχω δώσει συνολικά 100 ευκαιρίες στον εαυτό μου για να επιτύχει. Κάποια από αυτά τα άρθρα είχαν χιλιάδες επισκέψεις ενώ κάποια αλλά λιγότερες από 100. Κάποια είχαν πολλά σχόλια και άλλα κανένα. Αλλά πρέπει να συνεχίσω, να μην φοβάμαι να βιώνω τις αποτυχίες που θα προκύψουν και να μαθαίνω από τα λάθη μου, γιατί μόνο έτσι θα επιτύχω.
Σήμερα, θέλω να κάνεις κάτι το οποίο πιστεύεις ότι θα σε οδηγήσει στην αποτυχία. Θέλω να κάνεις κάτι που πάντα ήθελες να κάνεις αλλά φοβόσουν ότι θα αποτύχεις. Και αν αποτύχεις – κομπλέ. Μόλις κατάφερες να μάθεις τι λάθος έκανες και να βιώσεις την αποτυχία σου. Την επόμενη φορά θα πονέσει λιγότερο. Όταν, όμως, επιτύχεις;
